مهمان قلب منی

این روزها هوا خیلی خوبه، خیلی. حس می‌کنم وسط پاییزم. بارون یکریز می‌باره و هوا سرد شده. امروز و فردا سردترین روزهایی هست که تا پاییز داریم. از دوش آب داغ لذت بردم، رفتم تو باغ، مه و بارون رو تماشا کردم، شب‌ها از اتاق گرم و خواب لذت بردم و سعی کردم تلاش کنم تا جایی که می‌تونم کیف کنم چون معلوم نیست سرمای بعدی و بخاری و دوش آب داغ و... کی باشه. اصلا مشخص نیست می‌تونم ببینمشون یا نه. و البته اگر هم سرد بشه من تا اون موقع مستقل شدم و این‌جا توی این باغ و شالیزار و هوا نیستم. امیدوارم روزهای استقلال حالم خوب باشه. امیدوارم سایه غم از سر این دل بیچاره کم بشه. امیدوارم مستقل شدن یه غم جدید رو غم‌ها نباشه، و پر از شادی و خوشبختی باشه. فقط خواستم بنویسم که بعدها به یاد این آخرین روزهای سرد باشم. به یاد آخرین‌ها و لذت بردن ازشون... + |  یکشنبه بیست و چهارم اردیبهشت ۱۴۰۲| 22:43  | ش  |  مهمان قلب منی...

پیج یه نفر رو‌ دنبال می‌کنم که یه مشکل روانی داره. گاهی با خودم میگم چقدر قدرت می‌خواد که آدم همیشه در جنگ باشه برای شاد و خوشحال بودن و کم نیاوردن. یه نگاه هم به خودم می‌کنم. منم افسردگی دارم. از نوشته‌های وبلاگ هم مشخصه. ولی منم دارم می‌جنگم. همین امروز صبح حدود یه ساعت تو رختخواب غلطیدم و وقتی بیدار شدم دیدم با احساس بدبختی بیدار شدم. یعنی نه اینکه اول بیدار شم و بعد به بدبختی خودم فکر کنم، بلکه انگار وسط اون فکر بودم که بیدار شدم. این حس هر چند روز یه بار میاد سراغم و از چندساعت تا چند روز مثل بختک میفته روم. ساعت‌های طولانی خواب، انرژی نداشتن و... . ولی باز بقول آنا گاوالدا پامو تکون میدم و همه چیو از نو شروع می‌کنم. می‌خندم و سعی میکنم خودمو از این سیاهچال یه جوری بالا بکشم تا نور رو از دور ببینم و با این دیدن نور امیدوارم که موندن توی سیاهچال همیشگی نیست. + |  جمعه دوم تیر ۱۴۰۲| 12:50  | ش  |  مهمان قلب منی...

مهمان قلب منی...